Great Expectations.....!

Arada bir gelir bazen, hayat temposu,  koşuşturmaca,  yapılması gerekenler vs  unutursunuz ya gerçekleri....

Aslına yapılanlar güzel şeylerdir,  bir amaç, bir hedef üzerine yoğunlaşan  duygular tetikler sizi.....Ama bazen kendinizle başbaşa kalırsınız, ister istemez çıkar yine o iç ses...Nasılda hırpalar tüm benliğinizi....

Ben nerdeyim?? Daha neler yapmam gerek? Aramadığım arkadaşlar, soramadığım sorular, hatır sormalar.... Hani, telefon sohbetlerinde “bu aralar çok yoğunum  arayamadım” denir  ya nitekim benim çok demişliğim vardırL Bu birazda vicdan muhasebesidir, affettirmektir kendini eşe dosta....Kafa uçmuştur gene, hızlı süren hayatta başka hedefler , o anlık daha çok önemsenen, yapılması gerekenler işler vardır, işte dedim ya arada bir kendine gelip silkelenip değer verdiğin dostlara kendini, hatırlatmak  istersin...Onları ne kadar sevdiğini aslında aramamanın görüşmemenin başka sebepleri olduğunu haykırmak istersin...

Bu hayat dengesini kurmak neden bu kadar zordur??? Özel hayatım, ailem,arkadaşlarım ,iş hayatım neden bunları bir sıraya sokamam.... Birini yaparken öbür tarafı  unuturum hepL(( Kaptırırım kendimi bir olaya, bir hedefe, konsantıre olup öbürlerini unuturum çoğu zaman...

Herşeyi birarada yapan yada öyle gözüken insanlara gıptayla bakmışımdır hep,  gerçi sevmediğim yanları sanki herşeye az biraz önem veriyor gibi geliyorlar ,arkadaş dedinmi oooo dolu sürüsüne bereket, ama teketek iç dünyanı açabilirmisin o dostuna??? En zayıf noktanı bilebilir mi o arkadaşın HAYIR!!! İş hayatı ooo çok iyi, herkesle politik ilişkiler, o geceye gideyim, şu organizasyona, eğitime katılmalar...Ordan burdan insanlar, iyidir sosyalleşmeler, nede olsa özel şirket, biri battımı öbürü, iyi ilişkiler kurmalı değil mi?Tabii benim gıpta ettiklerim herşeyi hakkıyla yapanlardır,  zor gibi ama becerenler var...

Ya ben??? Kendimi bir yere kaptırdımmı tamam, Ya o , ya bu olacak, bir güven duygusu hissetmek istiyorum, bir aidiyet...Seveyim istiyorum, iş yerimi ,işimi, arkadaşlarımı ,sevdiklerimi hep yanımda görmek en dibine kadar yaşamak istiyorum , katıksız , çabasız...Hep en doruklarda ....Beklentilerim karşılanmayınca üzülüyorum....Oysa profesyonelliktir, kendini  bilmek, sonra sana daha iyisini sunana koşmak...Esnek olmak belkide demek istediğim...Çok çaba harcamadan, çok umut sarfetmeden yapılanlar sizi herşeye hazırlıklı kılar..Hayata esnek bir şekilde bakmak yormaz sizi, mesela “oda olabilir, aaaa o olmassa bunuda yapabilirim” vs...Hayatım hep paradigmalarla dolu, o paradigmalar yani kalıplaşmış fikirler, ve bana empoze edilenler..... Bunları kırmak ancak bu yaşımda aklıma gelebiliyor belkide....Ne yapmak istiyorsan onu yap, unut öğretilenleri, benliğinin o yerleşmiş şablonları seni yiyip bitirmeden, yaşamını tüketmeden bir kendine gel....Silkelen şöyle....!!!

Bunu yapıyorum, çünkü ben istedim, çünkü doğru olduğuna inandım diye HAYKIR!!!!!! Ne derlerse desinler, sen sen olduğun için buna inandın, söylemek istedin, varmı daha ötesi...Seni varsın böyle tanısınlar, yada sevmesinler, nedir bu kurallar içinde sürü halinde” aaaa evet bu beyaz”, “aaaa bu siyah” demeler!!!!!Ben pembe diyorum!!!!!:)

Efsunlandım gene bugün:))) Herşeyin doğrusunu bilip kendi kendine laf geçirememek kötü, ama bunların farkında olmak güzel..... Kendi kendime laf geçirebilecek
miyim bir gün merak ediyorum ama o zamanda pek sıkıcı olmaz mı??? :))

LAME